“Terug naar het meisje dat ik was”.

Terug naar het meisje dat ik was

Ik was acht jaar toen ik te horen kreeg dat ik bleef zitten in groep 5.

Niet omdat ik niet mijn best deed.

Maar omdat ik niet goed kon rekenen.

Omdat ik vaak afdwaalde, verzonken in mijn eigen wereld.

Omdat ik – zoals ze dat zeiden – teveel droomde.

Bij wijze van leefde ik in een bubbel.

Een veilige, stille plek in mijzelf

waar ik de wereld op mijn eigen manier beleefde.

Ik was altijd dromerig, keek eindeloos naar buiten,

voelde meer dan ik kon uitleggen.

Ik zag verhalen in de wolken

en vond troost in het ruisen van de bomen.

Ik had een enorme fantasie

en een diepe liefde voor de natuur.

Ik was het meisje dat een gewond musje vond

en het meenam naar huis om te verzorgen.

Het meisje dat met bloemen sprak

en in stilte de schoonheid van het leven inademde.

Maar op school was daar geen plek voor.

Daar telde wat je kon, hoe snel je was, hoe goed je presteerde.

En ik leerde al vroeg:

ik ben niet goed genoeg zoals ik ben.

Ik begon me aan te passen, en verloor mezelf stukje bij beetje

Langzaam liet ik los.

Die zachte, dromerige versie van mij.

Niet bewust, maar wel voelbaar.

Ik leerde om te voldoen.

Om stil te zijn, harder te werken, meer te proberen.

Om mijn gevoeligheid weg te stoppen,

mijn fantasie te dimmen,

mijn verwondering te verbergen.

En in dat proces verloor ik iets wezenlijks.

Niet alleen mijn stem,

maar mijn innerlijke wereld.

Mijn magie.

Maar ze is nooit weggegaan – ze wachtte gewoon… op mij

De laatste jaren voel ik haar steeds vaker.

Dat meisje met haar open hart en zachte handen.

Ze klopt zachtjes aan.

Fluistert:

“Ik ben er nog… Mag ik er weer zijn?”

En ik besef:

Ze is nooit verdwenen.

Ze heeft zich alleen teruggetrokken.

Tot ik haar weer kon dragen.

Nu mag ik haar opnieuw ontmoeten.

Niet als iets van vroeger,

maar als wie ik werkelijk bén.

Want zij met haar dromerigheid,

haar diepe voelen,

haar verbinding met het onzichtbare

zij is mijn essentie.

De bubbel was nooit een vlucht – het was een poort

Wat ooit werd gezien als ‘afwezigheid’,

was in werkelijkheid een diep aanwezig zijn.

Ik voelde het leven.

Ik leefde afgestemd.

Ik was verbonden met lagen die de buitenwereld niet zag.

En nu zie ik:

dat was geen zwakte.

Dat was een gave.

Het meisje in mij leeft voort.

In mijn werk. In mijn rituelen. In mijn behandelingen.

In de manier waarop ik mensen zie.

Aanraak. Voel. Weer bij zichzelf breng.

Zij is de reden dat ik doe wat ik doe.

Zij is de vrouw die ik geworden ben.

Voor jou – als je dit herkent

Misschien was jij ook zo’n meisje.

Of jongetje.

Met een rijke binnenwereld.

Met grote gevoelens.

Met een fantasie die niet paste in de lijntjes.

Misschien leerde jij ook

dat je te gevoelig was, te langzaam, te dromerig.

Dat je je moest aanpassen.

Dat je jezelf moest inhouden om erbij te horen.

Dan wil ik je zeggen:

Je bent niet gek.

Je was nooit teveel.

Je bent precies goed zoals je bent.

En jouw binnenwereld

die stille plek waar jij ooit schuilde

mag weer geopend worden.

Als bron van kracht.

Van magie.

Van thuiskomen.

Sluit je ogen.

Leg je hand op je hart.

En fluister zachtjes naar dat kind in jou:

“Ik zie je. Ik ben terug. We mogen samen verder.”

Wil je verbinden of voel je bij mijn verhaal ook iets opkomen wat resoneert connect met mij op insta en stuur een Dm ..

Liefs Dolores