Verdwaald in het Labyrint

Verdwaald in het Labyrint

Het afgelopen jaar voelde als een reis zonder vaste route.

Ik dacht dat ik op weg was naar iets groots iets buiten mezelf.

Maar het bleek een innerlijke reis te zijn.

Een reis door een labyrint. Mijn eigen labyrint.

Een doolhof van keuzes, stappen, zijwegen, muren, wendingen.

Soms voelde het alsof ik ergens op uit zou komen,

maar steeds weer liep ik vast.

Steeds weer die muur.

Totdat ik besefte: misschien ben ik niet verdwaald, maar aangekomen.

De shift van groots naar klein

Waar ik ooit het verlangen had om groots te groeien met medewerkers, stagiaires, een drukke salon

voel ik nu: ik wil het juist klein houden. Puur. Eerlijk. Alleen.

Dat past bij wie ik werkelijk ben.

Niet om anderen uit te sluiten, maar omdat ik mezelf daarin volledig voel.

Ik hoef niets meer te bewijzen.

En toch… dat besef kwam niet zonder pijn.

Het was een proces van diepe keuzes. Van afscheid nemen.

Van loslaten wat ooit werkte, maar niet meer klopte.

Wanneer het lichaam het woord neemt

De afgelopen week werd ik letterlijk stilgezet.

Mijn adem stokte. Ik had het benauwd. Geen lucht. Geen ruimte.

En ik weet: mijn lichaam liegt niet.

Elke keer als ik een shift doormaak,

geeft mijn lijf het aan.

Maar deze keer was het anders.

Dieper. Stillender.

Ik kon niet anders dan naar binnen keren.

Adem.

Voelen.

Zijn.

En eerlijk zijn:

ik had veel te lang dingen gedaan die niet meer pasten.

Behandelingen die niet meer stroomden.

Patronen waarin ik bleef hangen.

Werk waar ik geen energie meer van kreeg.

Dingen die ik bleef doen uit loyaliteit, uit angst, uit zekerheid.

Maar als je voelt dat je iets niet meer voelt,

mag je gaan.

Mag je ruimte maken.

Voor wat je wél voelt.

Voor wat klopt.

Het labyrint als spiegel

Wat ik ontdekte, is dat het leven zich vaak gedraagt als een labyrint.

Je loopt, je zoekt, je denkt: hier is de weg

en dan, bam… een muur.

Je moet terug.

Een andere afslag.

Weer een nieuwe poging.

Soms gefrustreerd. Soms radeloos.

Maar altijd dichter naar het midden.

Want dat is wat het labyrint doet:

het leidt je naar je kern.

Niet in een rechte lijn, maar in spiralen, vertraging, herhaling.

Afgelopen jaar voelde als zo’n labyrint.

Ik heb muren geraakt. Veel muren.

Beslissingen genomen die nodig waren,

maar niet altijd begrepen werden.

De buitenwereld en het oordeel

Wat vaak het lastigst is, zijn niet de keuzes zelf,

maar de stemmen van buitenaf.

“Zou je dat wel doen?”

“Je had toch een goedlopend bedrijf?”

“Straks kun je geen huis kopen…”

Ja. Dat weet ik.

Die angsten heb ik zelf ook gevoeld.

maar ook hierin letterlijk doorvoeld.

We zijn al jaren op zoek naar een ander huis,

maar steeds loopt het vast. Geen bod dat geaccepteerd wordt.

En ergens voelde ik:

misschien klopt het nog niet. Misschien mag er eerst iets in mij veranderen,

voor het buiten mij kan ontstaan.

Want als ik keuzes blijf maken vanuit angst

voor geld, voor tekort, voor zekerheid

dan blijft alles in mij op slot.

Maar als ik kies vanuit vertrouwen,

dan opent zich iets nieuws.

Het herinneren wie ik ben

Ik kwam gisteren op het punt dat ik voelde:

ik ben in het midden van mijn labyrint.

Ik sta daar.

En ik zie het voor me.

De muren. De paden. De stilte.

En vooral: mijzelf.

Dit is het moment waarop ik mag herinneren wie ik werkelijk ben.

Niet wie ik geleerd heb te zijn.

Niet wie de wereld van me verwacht.

Maar wie ik voel dat ik ben.

Een creator. Een spaceholder.

Iemand die heelt, spiegelt, voelt, begeleidt.

Niet omdat het moet, maar omdat het stroomt.

Leven volgens je eigen waarheid

Wat ik met deze blog wil delen, is geen oplossing.

Geen plan of strategie.

Maar een levensles.

Een echo van wat velen van ons voelen:

dat het oude niet meer werkt,

maar het nieuwe nog niet helder is.

We zitten dan in het tussenstuk.

In het labyrint.

En dat mag.

Dat is de weg.

We hoeven niet meteen alles te weten.

We hoeven alleen maar eerlijk te zijn.

En zacht te blijven.

Voor onszelf.

Voor ons pad.

Voor het leven.

Lieve lezer, als jij je ook verdwaald voelt…

weet dan: je bent niet kwijt.

Je bent onderweg.

Misschien zelfs aangekomen in het midden.

Durf daar te blijven.

Durf daar te ademen.

Want daar, precies daar, begint jouw echte herinnering.

liefs Dolores

Creator of Magic